Μονώσεις - Κωνσταντινίδης Κατασκευαστική

συνέχεια από Μέρος Α' και συγκεκριμένα της παράθεσης των υλικών υγρομόνωσης / στεγανοποίησης

β) Τα ασφαλτικά, όρος με τον οποίο αναφερόμαστε σε εφαρμογές κόλλησης μεμβρανών / πανιών στις επιφάνειες ταρατσών και δωμάτων. Κατά την εφαρμογή ασφαλτικών σε μια επιφάνεια γίνεται χρήση εκτός των πανιών και άλλων υλικών ασφαλτικής βάσης όπως είναι τα ασφαλτικά βερνίκια (ή αλλιώς πίσσα διαλύτου) και η ασφαλτική μαστίχη καθώς και μη ασφαλτικών όπως τα εξαεριστικά τεμάχια, οι φυλλοσυλλέκτες κα. Τα ασφαλτικά μπορεί να είναι ασφαλτόπανα απλά, ασφαλτόπανα ψηφίδας, ασφαλτόπανα επίστρωσης αλουμινίου και αντιριζικά ασφαλτόπανα. Κάθε ένα από τα προηγουμένως αναφερόμενα ασφαλτόπανα χαρακτηρίζεται από την αντοχή του σε θερμοκρασίες και από τα κιλά ασφαλτικού που φέρουν ανά ένα τετραγωνικό μέτρο (υπάρχουν και άλλες παράμετροι πολλοί πιο τεχνικοί οι οποίοι όμως δεν εξυπηρετούν την εδώ ανάλυσή μας). Δηλαδή ένα ασφαλτόπανο συνοδεύεται από αυτά τα δύο τουλάχιστον χαρακτηριστικά του γνωρίσματα τα οποία διαφοροποιούν σημαντικά και την αξία κτήσης του. Επομένως ο τεχνίτης πρέπει να λάβει υπόψη του την τοποθεσία όπου θα γίνει η εφαρμογή και τη χρήση για να μπορέσει να προτείνει τις ανάλογες και άρα κατάλληλες μεμβράνες.

Εκτεθειμένα μπορούν να παραμείνουν μόνο τα ασφαλτόπανα ψηφίδας και τα επίστρωσης αλουμινίου. Όταν οι μεμβράνες παραμείνουν εκτεθειμένες έχουν ωφέλιμο χρόνο ζωής από τους κατασκευαστές τους 12 με 15 έτη (τα καλής ποιότητας). Μια συντήρηση ανά 4 με 5 έτη (και ανά 2 με 3 στα αλουμινίου) κρίνεται απαραίτητη και μπορεί να βοηθήσει στο να ικανοποιηθεί αυτό το προσδόκιμο ζωής ή υπό προϋποθέσεις να επεκταθεί για λίγο. Όταν τα ασφαλτόπανα περάσουν το προσδόκιμο της αντοχής τους πρέπει να αντικατασταθούν. Η αντοχή τους σε στάσιμα νερά είναι ιδιαίτερα υψηλή με μόνο σημείο ευαισθησίας τα σημεία των αρμών (επικαλύψεων), γυρισμάτων και υδρορροών.

Άξιο αναφοράς είναι πως δεν υπάρχει συγκεκριμένη προδιαγραφή για την εφαρμογή των ασφαλτόπανων παγκοσμίως. Αυτό έχει ως συνέπεια ο κάθε τεχνίτης να αναπτύσσει τη δική του τεχνική και αυτό να απαιτεί πολύ μεγάλη προσοχή για την ορθή επιλογή του εφαρμοστή. Η K-cosntructions εφαρμόζοντας ασφαλτόπανα πολλά έτη και έχοντας συνεργαστεί με τις καλύτερες εταιρείες του χώρου έχει ακούσει, έχει δει, έχει εφαρμόσει και έχει τελειοποιήσει την τεχνική εφαρμογής των ασφαλτόπανων δίνοντας μεγάλη βάση στην λεπτομέρεια κατά την εφαρμογή και όχι στην παραγωγή. Μαρτυρία των άρτιων εφαρμογών της είναι πως δεν έχει ξανά γυρίσει σε εφαρμογή της για αστοχία.

Τα ασφαλτόπανα δίνουν μια ημι-βατη επιφάνεια με περιορισμούς στην χρήση. Περιορισμούς πανομοιότυπους με τις ελαστομερείς μεμβράνες για μη χρήση δραστικών απορρυπαντικών, μη χρήση από ζώα, αποφυγή πτώσης ή συρσίματος αντικειμένων και ψησίματος.

Για τη συνέχιση με κάποια θερμομόνωση (μέσω πολυστερίνης, ανεστραμμένη μεθοδολογία) είναι απαραίτητη η χρήση γεωϋφάσματος μιας και η άμεση επαφή των ασφαλτικών με την πολυστερίνη θα έχει ως αποτέλεσμα τον πολυμερισμό της πολυστερίνης. Για επίτευξη βατότητας πλακιδίου επί των ασφαλτόπανων είναι απαραίτητο κάποιο τσιμεντοκονίαμα μιας και η άμεση επικόλληση δεν ενδείκνυται.

γ) Τα τσιμεντοειδή, ενός ή δύο συστατικών είναι η πιο σύγχρονη τεχνική, η οποία ευρέως εφαρμόζεται στις μέρες μας, για τη στεγανοποίηση ταρατσών. Με τον όρο τσιμεντοειδή στεγανωτικά αναφερόμαστε σε εύκαμπτα επαλοιφόμενα κονιάματα τα οποία μπορεί να είναι ενός (σκόνη και νερό) ή δύο συστατικών (σκόνη και ειδικό πρόσμικτο). Χαρακτηρίζονται και διαφοροποιούνται μεταξύ τους από το επίπεδο ελαστικότητας τους και τη δυνατότητα να παραμείνουν εκτεθειμένα άμεσα στις κλιματολογικές καταπονήσεις. Τα ενός συστατικού είναι λιγότερο ελαστικά και στις περισσότερες περιπτώσεις απαιτούν εγκλωβισμό. Τα δύο συστατικών συνήθως αντέχουν εκτεθειμένα δίνοντας ένα προσδόκιμο ζωής 10έτη (άοπλο). Όπως και στις ελαστομερείς υγρές μεμβράνες μια επιπλέον στρώση υλικού στο μέλλον θα ανανεώσει το χρόνο αντοχής του υλικού. Τα καλής ποιότητας επαλοιφόμενα τσιμεντοειδή χαρακτηρίζονται από υψηλή αντοχή στις θετικές και στις αρνητικές πιέσεις. Έχουν το χαρακτηριστικό πως είναι υδρατμοπεράτα αλλά όχι υδατοπερατά. Η εφαρμογή των τσιμεντοειδών πρέπει να γίνεται από εξειδικευμένα συνεργεία με εμπειρία και γνώση στην χρήση τέτοιων υλικών. Απροσεξίες ή μη τήρηση κάποιων συγκεκριμένων απαιτήσεων των υλικών τέτοιας σύστασης (περί πάχους, καθετότητας κα) μπορεί να επιφέρουν μεγάλη ζημιά στην επιφάνεια εφαρμογής.

Οι τελικές επιφάνειες των τσιμεντοειδών χαρακτηρίζονται ως ημί-βατες αλλά πολύ πιο ανθεκτικές στη χρήση από την στεγάνωση με υλικά άλλης σύστασης. Αν η καταπόνηση είναι έντονη και βαριά ή τα υποστρώματα σαθρά (ή έχουμε ενώσεις διαφορετικών υλικών) συνίσταται ο οπλισμός της στεγάνωσης με πλέγμα (μεγαλύτερες μηχανικές αντοχές, μεγαλύτερη ανοχή στην κινητικότητα). Σε μονώσεις ταρατσών με τσιμεντοειδή πρέπει πάντα να έχουμε και αρμούς διαστολής με την ανάλογη πλήρωση. Στα στάσιμα νερά έχουν υψηλή αντοχή μιας και υπάρχουν και τσιμεντοειδή τα οποία φέρουν πιστοποίηση για πόσιμο νερό (χρήση σε δεξαμενές και πισίνες).

Η συνέχιση της μόνωσης είτε με κάποια θερμομόνωση είτε με δημιουργία βατής επιφάνειας είναι άμεση. Για την επίτευξη βατότητας με κεραμικά πλακίδια δεν απαιτείται η πλήρωση με κάποιο κονίαμα μιας και αν γίνει χρήση κόλλας τύπου flex είναι δυνατή η απευθείας επικόλληση αυτών.

συνέχεια στο ... Μέρος Γ'

Στα εν λόγω άρθρα/τεχνικά θέματα (μιας και θα ακολουθήσουν και άλλα λόγω μεγάλου όγκου πληροφοριών) θα παρουσιάσουμε, ίσως τη σημαντικότερη παρέμβαση που γίνεται στον τομέα της μόνωσης, σε ένα οποιασδήποτε χρήσης κτίσμα. Αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από τη μόνωση μιας ταράτσας ή τη μόνωση ενός δώματος.

Όπως ήδη έχουμε αναφέρει στην παρουσίαση των υπηρεσιών μας, η παρέμβαση στην επιφάνεια μιας ταράτσας χωρίζεται σε 4 βασικά κομμάτια, χωρίς η σειρά με την οποία θα τα αποδώσουμε εδώ να είναι κατ' ανάγκη και αυτή που πρέπει να ακολουθηθεί. Έτσι, μια εφαρμογή ταράτσας πρέπει να εμπεριέχει τη θερμομόνωση, τις άρτιες ρήσεις, την υγρομόνωση και τη βατότητα (χωρίς αυτή να είναι πάντα αναγκαία). Κάθε ένα από αυτά τα βασικά στάδια μπορεί να υλοποιηθεί με διαφορετικές μεθόδους, διαφορετικά υλικά και διαφορετικές τεχνικές. Προσπαθώντας να ξεδιαλύνουμε λίγο τα πράγματα, στη συνέχεια των αναλύσεων θα παρουσιάσουμε τα πιο διαδεδομένα και γνωστά πλήρη συστήματα μόνωσης ταρατσών που υπάρχουν στην χώρα μας.

Πριν όμως από την παρουσίαση των ολοκληρωμένων συστημάτων, θα ασχοληθούμε με το κάθε στάδιο επιμέρους ως μια ξεχωριστή εφαρμογή παρέμβασης σε μια ταράτσα ή ένα δώμα. Εξετάζοντας και αναλύοντας τα υλικά με τα οποία μπορούμε να στεγανοποιήσουμε, να θερμομονώσουμε, να δημιουργήσουμε ρήσεις και να καταστήσουμε βατή την τελική μας επιφάνεια. 

Υγρομόνωση / Στεγανοποίηση

Για να στεγανοποιήσουμε μια επιφάνεια ταράτσας, βασικό κριτήριο για να γίνουν τα σωστά βήματα κατά την υλοποίηση, είναι πάνω σε τι πάμε να εφαρμόσουμε το υλικό μας. Έχουμε μωσαϊκό, σκυρόδεμα, τσιμεντόπλακες, κάποια παλαιά επίστρωση στεγανοποίησης, πλακίδια κεραμικά, κάποιο τσιμεντοκονίαμα; Και φυσικά σε τι κατάσταση μπορεί να βρίσκονται οι προαναφερόμενες επιφάνειες; Οι ρήσεις είναι σωστές; Έχουμε λιμνάζοντα νερά; Και αν ναι, επιθυμούμε να κάνουμε νέες ρήσεις ή θα χρειαστούμε ένα υλικό ανθεκτικό σε στάσιμα ύδατα;

Έτσι εξετάζοντας τους προαναφερόμενους παράγοντες και πολλούς ακόμα τους οποίους πρέπει να γνωρίζει ένας σωστός επαγγελματίας θα προταθεί το κατάλληλο υλικό για την υλοποίηση της στεγανοποίησης. Τα υλικά στεγάνωσης χωρίζονται σε τρείς κατηγορίες, τις υγρές μεμβράνες στεγανοποίησης, τα ασφαλτικά και τα τσιμεντοειδή. Αναλυτικά:

α) Υγρές μεμβράνες στεγανοποίησης, στην πιο επιστημονική τους διατύπωση ή απλούστερα ελαστομερή επαλοιφόμενα. Αυτά μπορεί να είναι ακρυλικά, πολυουρεθανικά ή τα τελευταίας τεχνολογίας που είναι υβριδικά. Τα ακρυλικά είναι τα λιγότερα ανθεκτικά στο πέρασμα του χρόνου και στα λιμνάζοντα νερά. Απαιτούν συχνή ανανέωση με επιπλέον επιστρώσεις. Ο χρόνος ανανέωσης ποικίλει μιας και υπάρχουν τα φθηνά, εταιρειών που κάνουν συνήθως χρώματα με ανάγκη ανανέωσης ακόμα και ανά έτος και τα ανώτερης ποιότητας που αν εφαρμοστούν σωστά από κάποιον επαγγελματία (το σωστά έγκειται στην ορθή προετοιμασία) να φθάσουν σε ζωή ακόμα και τα 7 - 8 έτη, με μια ανανέωση μόνο. Τα πολυουρεθανικά είναι διαλύτου όπου απαιτούν υψηλή τεχνογνωσία κατά την εφαρμογή. Η αντοχή τους είναι σαφώς μεγαλύτερη και σε περιπτώσεις των κορυφαίων εταιρειών του χώρου μπορούν να δώσουν πολύ υψηλές αντοχές στον χρόνο και σχετικά ικανοποιητικές σε στάσιμα νερά. Τέλος τα υβριδικής βάσης επαλοιφόμενα είναι ότι πιο σύγχρονο υπάρχει και βρίσκουν πρόσφυση ακόμα και σε σχεδόν μη απορροφητικές επιφάνειες. Χαρακτηρίζονται από την μεγάλη ελαστικότητα τους και την υψηλή αντοχή στα στάσιμα ύδατα.

Όλες οι υγρές μεμβράνες χαρακτηρίζονται από το λευκό τους χρώμα και μάλιστα με αφορμή αυτό οι εταιρείες ή οι έμποροι, κάνουν λόγω για θερμομονωτικές ιδιότητες. Αυτή η προσέγγιση δεν αποτυπώνει όλη την αλήθεια. Λόγω της λευκής και γυαλιστερής τελικής επιφάνειας που δίδουν, έχουν ανακλαστικές ιδιότητες. Έτσι μια ηλιόλουστη, ζεστή, καλοκαιρινή μέρα θα αντανακλούν τον ήλιο και θα δώσουν μια θερμική απόδοση. Όμως μια κρύα μέρα του χειμώνα όπου θα έχουμε ηλιοφάνεια και θα "χρειαζόμαστε" αυτήν τη ζεστασιά, η επίστρωση θα συνεχίζει να λειτουργεί ως αντανακλαστική μεμβράνη και έτσι δεν θα μπορούμε να επωφεληθούμε από τον ήλιο.

Επίσης είναι εξαιρετικά ελαστικές με ποσοστώσεις που αγγίζουν το 500%. Είναι τελείως ημί-βατες, που σημαίνει πως η χρήση της επιφάνειας πρέπει να είναι περιορισμένη και με προσοχή. Δεν μπορεί να ζήσει ζώο σε αυτή, δεν μπορεί να πλυθεί κάποιο χαλί ή να γίνει γενικότερα χρήση δραστικών απορρυπαντικών, δεν μπορεί να ψήσει κάποιος επί αυτής. Αν παραταύτα κάποιος επιθυμεί να κάνει συχνή χρήση διέλευσης βασικά, μπορεί να οπλιστεί η υγρή μεμβράνη και να αυξηθούν σημαντικά οι μηχανικές της αντοχές.

Τέλος η τοποθέτηση μετέπειτα κάποιου κεραμικού πλακιδίου ή η συνέχιση της μονώσεως για την επίτευξη θερμομόνωσης (ή ρήσεων, βατότητας) για παράδειγμα είναι δύσκολη ή υλοποιήσιμη υπό προϋποθέσεις.

συνέχεια στο... Μέρος Β'